Onvervuld verlangen
De treinreis van mijn leven
kent een onvervuld verlangen.
Een gepasseerd station
waarop jij slechts een glimp mocht zijn
van de reiziger op het voorbijgaande perron.
Deze trein gaat slechts een richting.
Vooruit.
Ik was niet gestopt.
En toen de volgende halte kwam,
ging ik er ook daar niet uit.
Daar had jij dan toch niet alsnog gestaan.
Dan had ik een andere bestemming moeten kiezen
en was ons hechte gezelschap van drie uit elkaar gegaan.
Dan leefden we uiteindelijk op twee sporen
om af en toe gelijk op te trekken,
zodat hij zou kunnen overstappen.
Een stukje met jou.
Een stukje met mij.
Maar nooit meer met allebei.
En dat zou mijn doelstemming onherstelbaar verstoren.
Dus reizen we samen verder, bagage in het rek,
in dat pluche vierzitje,
met een tas van verlangen op die ene lege plek.
Die tas heeft nog zo veel ruimte om te vullen,
dus draag ik hem steeds weer mee.
Soms weegt hij niks
en soms is de leegte zo’n zwaar,
dat ik die last niet kan verhullen.
Zullen we even stoppen, misschien, en stilstaan
om te genieten van waar we al gekomen zijn
en af te stemmen waar we nog heen gaan?
Of gaan we snel verder?
Of kan ik een zijspoor nemen
om te vinden wat er nog meer in die tas past
Misschien mag ik dat zelf ontdekken
en doe jij dat ook wel.
Dan stap ik vervuld met ervaringen en verhalen
op het volgende station weer in
om samen weer naar een nieuwe bestemming te vertrekken.
Want zo heb ik al lang geleden besloten…
Wij zijn voor het leven reisgenoten.