Een afscheid in plaats van een bruiloft

In september vorig jaar (red. 2022) zag ik in een van de Facebook-groepen die ik volg rondom trouwen een berichtje van een verdrietige bruid in spe. Charlotte vertelde dat ze de bruiloft al hadden uitgesteld en dat ze zich geen raad wist. Na de geboorte van haar dochtertje, vijf jaar geleden, kreeg ze ontzettende pijn aan haar buik en baarmoederhalskanker. Door de pijn, twijfelde ze of ze de bruiloft wel vol zou kunnen houden. Daarom hadden ze besloten om te wachten tot de behandeling waarvoor ze op de wachtlijst staat, achter de rug zou zijn. En toen kregen ze te horen dat haar moeder, die al langere tijd ziek was, uitzaaiingen had. “Ik wil zo graag dat mijn moeder nog bij ons huwelijk kan zijn, maar weet niet of zij en ik dat volhouden.” Ik nam contact met haar op en vertelde over de mogelijkheid van een alternatieve ceremonie die we qua tijd en locatie aan hun situatie konden aanpassen.

Maar haar moeder had het erg zwaar. Zowel fysiek als mentaal. Al haar aandacht en energie ging naar overleven. Ondertussen probeerde Charlotte allerlei oplossingen te bedenken om toch hun bruiloft te kunnen vieren. Ze hoopte dat haar moeder zich met een behandeling weer wat beter zou gaan voelen. We hadden regelmatig even contact over hoe het ging. Ondertussen brachten ze zoveel mogelijk ‘normale’ fijne momenten met elkaar door. Het vreselijke bericht dat er helemaal geen behandeling meer mogelijk was, deed alle hoop vervagen. Charlottes moeder werd overmand door het verscheurende verdriet over het naderende afscheid. Ze kon niet zien dat het uit liefde voor haar was, dat haar dochter nog wilde trouwen voordat het zover was. Hoe pijnlijk dit ook voor Charlotte was, ze kon niet anders dan de wensen van haar moeder respecteren.

De december maand ging voorbij en in de tweede week van januari stuurde Charlotte me een berichtje: “Deze week kiest mijn mama voor euthanasie. Wil je me helpen om mijn woorden op een rijtje te krijgen?” En zo schreven we geen huwelijkstoespraak, maar een in memoriam voor haar mama. Ze had zelf al zulke fijne herinneringen en lieve woorden op papier gezet. Ik heb hier en daar gezorgd dat zinnen lekkerder liepen, ervaringen die Charlotte nog wilde toevoegen erin verwerkt en er een mooi begin en einde aan gebreid. Dat Charlotte uiteindelijk zelf heeft gesproken bij het afscheid van haar moeder, terwijl ze dat eerst niet durfde, is mijn grootste compliment. Dankbaar voor haar lieve woorden en dat ik ook bij dit moment van betekenis kon zijn:

“𝑰𝒌 𝒌𝒂𝒏 𝒅𝒆 𝒘𝒐𝒐𝒓𝒅𝒆𝒏 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒏𝒊𝒆𝒕 𝒗𝒊𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒐𝒎 𝒋𝒆 𝒕𝒆 𝒃𝒆𝒅𝒂𝒏𝒌𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒂𝒍𝒍𝒆𝒔, 𝒘𝒂𝒏𝒕…𝒋𝒆𝒆𝒕𝒋𝒆 𝒘𝒂𝒕 𝒉𝒆𝒃 𝒋𝒆 𝒗𝒆𝒆𝒍 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒎𝒊𝒋 𝒈𝒆𝒅𝒂𝒂𝒏. 𝑽𝒐𝒐𝒓 𝒐𝒏𝒔! 𝑱𝒊𝒋 𝒍𝒂𝒂𝒕 é𝒄𝒉𝒕 𝒅𝒆 𝒍𝒊𝒆𝒇𝒅𝒆 𝒔𝒑𝒓𝒆𝒌𝒆𝒏! 𝑫𝒐𝒐𝒓 𝒋𝒆 𝒃𝒆𝒕𝒓𝒐𝒌𝒌𝒆𝒏𝒉𝒆𝒊𝒅, 𝒋𝒆 𝒐𝒑𝒓𝒆𝒄𝒉𝒕𝒉𝒆𝒊𝒅, 𝒋𝒆 𝒈𝒖𝒍𝒉𝒆𝒊𝒅 𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒐𝒓𝒂𝒍… 𝒅𝒆 𝒍𝒊𝒆𝒇𝒅𝒆 𝒅𝒊𝒆 𝒋𝒆 𝒎𝒊𝒋 𝒉𝒆𝒃𝒕 𝒍𝒂𝒕𝒆𝒏 𝒗𝒐𝒆𝒍𝒆𝒏 𝒐𝒑 𝒍𝒂𝒔𝒕𝒊𝒈𝒆 𝒎𝒐𝒎𝒆𝒏𝒕𝒆𝒏. 𝑽𝒂𝒏 𝒆𝒆𝒏 𝒉𝒖𝒘𝒆𝒍𝒊𝒋𝒌 𝒓𝒆𝒈𝒆𝒍𝒆𝒏 𝒔𝒂𝒎𝒆𝒏, 𝒏𝒂𝒂𝒓 𝒆𝒆𝒏 𝒊𝒏 𝒎𝒆𝒎𝒐𝒓𝒊𝒂𝒎 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒎𝒂𝒎 ❤️ 𝒎𝒂𝒌𝒆𝒏 𝒔𝒂𝒎𝒆𝒏. 𝑱𝒆 𝒘𝒂𝒔 𝒂𝒍𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒃𝒆𝒓𝒆𝒊𝒌𝒃𝒂𝒂𝒓, 𝒛𝒆𝒍𝒇𝒔 𝒊𝒏 𝒋𝒆 𝒗𝒓𝒊𝒋𝒆 𝒘𝒆𝒆𝒌𝒆𝒏𝒅𝒋𝒆 𝒘𝒆𝒈 𝒏𝒂𝒎 𝒋𝒆 𝒆𝒗𝒆𝒏𝒈𝒐𝒆𝒅 𝒅𝒆 𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒗𝒐𝒐𝒓 𝒎𝒆. 𝑳𝒊𝒆𝒗𝒆 𝑺𝒊𝒍𝒗𝒊𝒂, 𝒋𝒆 𝒘𝒆𝒆𝒕 𝒉𝒆𝒕 𝒂𝒍 𝒎𝒂𝒂𝒓 𝒕𝒐𝒄𝒉…. 𝒁𝒐𝒏𝒅𝒆𝒓 𝒋𝒐𝒖 𝒉𝒂𝒅 𝒊𝒌 𝒉𝒆𝒕 𝒅𝒆𝒛𝒆 𝒑𝒆𝒓𝒊𝒐𝒅𝒆 𝒏𝒐𝒈 𝒛𝒘𝒂𝒂𝒓𝒅𝒆𝒓 𝒈𝒆𝒉𝒂𝒅. 𝑽𝒂𝒏𝒖𝒊𝒕 𝒎𝒊𝒋𝒏 𝒉𝒂𝒓𝒕, 𝒅𝒂𝒏𝒌𝒋𝒆𝒘𝒆𝒍!”

Met Charlottes toestemming deel ik een fragment uit haar verhaal. De rest is natuurlijk privé.

“Lieve mam,
Eigenlijk had ik in een mooie, witte jurk willen staan om mijn liefde met Bas te vieren. Met jou erbij. Je moeder hoort toch bij je bruiloft te zijn. Wie helpt me anders met mijn jurk? Bij wie moet Puck anders op schoot zitten tijdens de ceremonie? We hadden het al zo lang uit moeten stellen doordat mijn lijf ook niet meewerkte. We hadden al zo veel voor onze kiezen gehad. En ik wilde zo graag trouwen. Toen Bas en ik ons officieel verloofden, ging ik dan ook meteen aan de slag met plannen. Ik wilde de ceremonie zo doen dat ik het vol kon houden en jij erbij kon zijn. Maar het liep anders. Die akelige ziekte die je al zo lang de baas probeerde te zijn, ging de strijd weer aan. En deze keer was hij sterker. En jij had de kracht niet meer.
…….
En zo ging het wel vaker als je je bedenkingen had: uiteindelijk pikten jullie er toch altijd een graantje van mee. Ik merkte dan dat jullie trots waren en ik was blij dat ik ook iets voor jullie kon doen.
……
En nu weer… ik had je ook nu weer willen bewijzen dat het wel goed zou komen, mam. Dat liefde veel kan overwinnen. Dat Bas en ik zouden trouwen. Dat ik me beter zou gaan voelen en weer kan doen wat ik wil. Samen met mijn gezinnetje kan genieten van het leven. Dat Puck opgroeit tot een eigenwijze meid, zoals ik. Zoals jij dat altijd voor mij gewild hebt, mam. Dat gaat gebeuren, mam. Je mag het loslaten. Het komt goed. Rust nu maar uit. Wij gaan je missen, mam! Omdat er zoveel liefde was.”