Eenzaam is de liefde

Eenzaam is de liefde
als er een leegte is.
Na meer dan veertig jaren samen
van de een op andere dag
een lege stoel
’s morgens aan het ontbijt.
Een lege haak aan de kapstok
waar hij zijn hoed altijd hing.
Een lege plek in het bed
dat ze zoveel nachten samen deelden.
Een leeg huis waar de stilte
het gemis van zijn stem laat horen.

Eenzaam is de liefde
als er een leegte is.
Zeven kinderen die ze samen grootbrachten
en dubbel zoveel kleinkinderen
vullen haar leven
maar de leegte niet.
Aan de tafel met het Perzisch kleed
eet ze alleen haar avondeten.
Aan de kapstok in de gang
hangen slechts haar jas en sjaal.
Aan de muur herinneren de foto’s
aan de liefde die ze deelden.

Eenzaam is de liefde
als er een leegte is.

Dit gedicht is geïnspireerd op een herinnering aan mijn omaatje, nadat mijn opa was overleden.

Ik was bij haar op bezoek. We dronken samen een kopje thee. Ons gesprek was even stilgevallen. Ineens zag ik mijn oma. Haar eenzaamheid. Ze staarde stilletjes uit het raam. Haar blik in de verte. Ze keek eigenlijk nergens naar. Even in gedachten. Haar handen rustten op het Perzische kleed. De lichtblauwe aderen waren zichtbaar door broze, bleke huid. De deur naar de slaapkamer stond open. Ik zou zo weer naar huis gaan. De avond zou vallen en oma was dan weer alleen. Op dat moment werd ik geraakt door haar gemis. Hoe leeg het moet voelen als degene met wie je meer dan veertig jaar lief en leed deelde, er niet meer is.

Gemis bestaat alleen daar waar liefde was.